Twee nonnen vroegen mij de weg in Stirling. Ik was daar op vakantie. De straat waar zij naar toe wilden, was warempel de enige die ik wist. Het is een rode draad in mijn leven. Waar ik ook ben, vragen mensen mij de weg.
‘Weet u waar…..?’ ‘Kunt u me vertellen…?’ In bijna alle gevallen kan ik ze de goede richting wijzen.
Ik kwam daardoor op de vraag ‘Wie ben ik dat ik de ander kan helpen?’.
Lang dacht ik dat ikzelf een antwoord moest geven. Nu drong tot me door dat de ander die vraag beantwoordt.
De ander bepaalt of ik degene ben die kan helpen. Zoals mensen aan mij vragen of ik de weg weet.
Het geeft me rust. Zeker omdat ik niet zo houd van mijn kwaliteiten in de etalage te zetten. Liever laat ik mijn werk voor me spreken. Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan.
En ja het maakt mij blij. Als iemand opgelucht is dat zij de weg weer heeft gevonden. Met een beetje hulp van mij.
